عده اى بر این پندارند که اظهار محبت به فرد مورد تربیت، بخصوص فرزند، او را لوس و از خودراضى بار مى آورد؛ و لذا نباید با متربّى با زبان دوستى حرف زد و با او خودمانى شد. در صورتى که این حالت، ناشى از بکارگیرى بى مورد محبت است نه از ابراز آن. محبت اگر در جاى خودش صورت پذیرد، نه تنها کودک و نوجوان را از خودراضى بار نمى آورد بلکه برعکس، هر چه اظهار آن شدیدتر و زیادتر باشد آثار مثبت خود را نیز بیشتر و نمایان تر خواهد ساخت.

به نظر مى رسد بکارگیرى محبت در دو مورد مى تواند داراى اثر منفى در امر تربیت باشد:

1 - عملى کردن خواسته ها و خواهشهاى متربّى، حتى در مواردى که به صلاح او نباشد. زیرا غالباً کودک و نوجوان بر اثر ضعف بنیه عقلى، اسیر عواطف و احساسات و خواسته هاى نفسانى خویش است و ممکن است چیزى را بخواهد که یا فراتر از بنیه اقتصادى خانواده است و یا سودى به حال او ندارد و یا چیزى را بطلبد که عملى کردن آن نقض مقررات دینى و یا اجتماعى است.

در این گونه از خواسته ها، لازم است مربى با زبانى نرم و محبت آمیز، با تربیت پذیر خود سخن بگوید و زشتى کارش را با زبانى در خور فهم او بازگو کند و با دادن شخصیت و فرصت فکر کردن به او، هم زمینه رشد اخلاقى و اجتماعى او را فراهم آورد و هم وجدان و انصاف خود او را بیدار کند تا خود نسبت به آن عمل تمایلى نشان ندهد. تسلیم شدن در برابر این دست خواسته ها نتایجى منفى خواهد داشت که از خودرضایى و لوسى یکى از آنهاست.

2 - توجه به خواسته هاى کودک و نوجوان در مواردى که عملى کردن آن تجاوز به حق دیگرى باشد؛ برخى یا به خاطر محبت بیجا و یا به جهت راحت کردن خود، به آسانى به تمایلات بى مورد فرزند خود تن مى دهند و بدین وسیله نهال تجاوزگرى و سرکشى را در جان او غرس مى کنند و با ایجاد و تقویت این خوى منفى، او را از خودراضى و لوس بار مى آورند. این چنین فرزندى گذشته از این که والدین خود را عذاب خواهد داد براى اجتماع نیز موجودى مزاحم و حق نشناس خواهد بود و هم خود در اثر توقعات زیاد از دیگران و بر آورده نشدن آن از سوى آنها، در رنج و احساس محرومیت خواهد بود.