هندریک آنتون لورنتز (به هلندی: Hendrik Antoon Lorentz) (۱۸ ژوئیه ۱۸۵۳ - ۴ فوریه ۱۹۲۸) فیزیکدان هلندی بود که در سال ۱۹۰۲ جایزه نوبل را بصورت مشترک با پیتر زیمان بخاطر کشف اثر زیمان برنده شد. تبدیلات لورنتز که بعداً آلبرت اینشتین برای توصیف فضا و زمان از آن بهره گرفت از کارهای هندریک لورنتز است. کارهای لورنتز بیشتر در زمینه پژوهش نظری در مورد ویژگی‌های الکترومغناطیسی ماده بود. وی به این نتیجه رسید که اندازه اجسام تحت تأثیر سرعت و جرم آن‌ها قرار دارد. او هم‌چنین این‌گونه فرض کرد که سرعت نور بالاترین سرعت ممکن است. لورنتز با این کار بنیادهای نظریه نسبیت ویژه انیشتین را پی‌ریزی کرد. آلبرت انیشتین به لورنتز به دیده تحسین می‌نگریست.